Zwycięstwo stokrotek nad niechcemisizmem

Jeszcze żaden dywan nie zajął mi tyle czasu - dwa dni solidnej roboty rozłożyły się na dwa tygodnie. To pewnie z braku ładnej pogody, chociaż podejrzewam, że sprawcą może być także moje lenistwo... W każdym razie, skończyłam - klękajcie narody :D

Nie wiedziałam za bardzo, jak zamknąć środek, zrobiłam więc kratownicę ze zwykłego łańcuszka:

Dywan mierzy 160x190 cm, waży prawie 8.5 kg i jest jednym z moich największych dzieł. Wydziergałam go metodą od zewnątrz do wewnątrz, przy czym do zewnętrznej ramki użyłam przeuroczego wzoru "stokrotki", znanego wśród internautów również jako "gwiazdki". Samo wnętrze całkowicie zaimprowizowałam i, gdyby nie zdjęcia, nie byłabym chyba w stanie go odtworzyć. Zużyłam łącznie 1900 metrów sznurka o grubościach 5 mm i 4.5 mm, korzystałam z metalowego szydełka 9 mm.


Bardzo spodobał mi się ten stokrotkowy wzór, na pewno coś jeszcze nim wydziergam. Początkowo planowałam cały dywan wyszydełkować tylko tym wzorem, ale okazał się on bardzo mięsisty i sznurkożerny, musiałabym zamówić dużo więcej sznurka.

A tutaj anglojęzyczna pani pokazuje na filmiku, jak dziergać stokrotki:

Ostatecznie dywan wylądował pod stołem. Przedtem leżał tam ciemno-zielony włochaty dywan z IKEI, zrobiony przez bezduszną maszynę (fuj!), a nie człowieka i kupiony w czasach, gdy byłam jeszcze nieświadoma własnych możliwości. Małżonek za nim tęskni, ale może się przyzwyczai - przełożyłam go do jego samczej jaskini komputerowej na stryszku, gdzie nie muszę go oglądać (zielonego włochatego dywanu, nie Małżonka. Małżonka bardzo lubię oglądać!). Musiałam koniecznie rozjaśnić podłogę w salonie, ponieważ przez większą część roku panuje tam półmrok.

Zostało mi kilkadziesiąt metrów resztek - mam ochotę wydziergać koszyk na owoce :)