Dywan "Pawie oka"

Zaczęłam dziergać ten dywan we wtorkowy wieczór, ale dopiero w czwartek znalazłam kilka godzin wolnego na dokończenie go.

Sznurek bawełniany to wspaniały materiał! Jest odpowiednio sztywny i ciężki, więc dywan od razu wychodzi gładki, a ewentualne drobne zmarszczki wygładzają się samoistnie pod wpływem ciężkości sznurka. Jego jedynym mankamentem jest zapach - sznurek wydziela dyskretną woń smaru do maszyn albo innego technicznego mazidła. Początkowo oszukiwałam się, że to sprawka robotników zdzierających stary asfalt na ulicy przed blokiem, ale kolejne dni potwierdziły smutną prawdę - to jednak sznurek. Mój Mąż z kolei uważa ten zapach za bardzo przyjemny i twierdzi, że mam "zwęchy" (zapachowy odpowiednik "zwidów").

Drobnym mankamentem jest też szorstkość sznurka - bardzo obcierał mi dłoń i w końcu musiałam założyć bawełnianą rękawiczkę z obciętymi palcami. Jest jednak bardzo przyjemny w dotyku, gdy chodzi się po nim boso. Wspaniale masuje stopy :)

Dywan mierzy 170 cm średnicy, waży około 4.5 kg. Dziergałam go łącznie przez 9 godzin w ciągu dwóch dni. Tak jak poprzednio, dostałam odgniotek na małym palcu od używania szydełka, o zakwasach nie wspomnę... Zużyłam 925 metrów sznurka, z pozostałych 75 metrów zrobiłam pokrowiec na taboret, ale muszę go jeszcze uprasować moją kształtną częścią ciała, bo jest bardziej trójwymiarowy niż bym sobie tego życzyła. Sznurek ma 5 mm grubości, a szydełko 10 mm. Korzystałam z [ tego wzoru ].

A tu widok z góry: nieważne w jaki sposób próbowałam robić zdjęcie, dywan za cholerę nie chciał się zmieścić w kadrze. Dla porównania skali - japonki i koło (przednie) od roweru.

I jeszcze detale: